تو هوم لاین پسر عموم عکسی بود که توش نوشته بود به این مضمون

مهربونیم رو با ضعفم اشتباه نگیر. اگه سرد بشم، حتی خودت رو هم آتیش بزنی، گرم نمی شم.

جمله اول رو منم می گم

اما اگه سرد بشم و اگه دوباره بیاد خیلی زود گرم می شم.

می دونم عشق من به اون با تمام عشق های امروزی فرق داره. عشق من مثل عشق فرهاد هست. مثل عشق مجنون.

من مثل فرهاد هستم که حتی با از دست دادن شیرینش، حتی با رفتن شیرینش پیش خسرو، باز هم از عطش خواستنش کم نشد.

کاش به اشتباهش پی ببره

نمی دونم دفیقاً چیا می خواستم بنویسم. یدفه یادم رفت.

بازم نشد.

نمی دونم سکوت کنم بدتر می شه حرفم می زنم بدتر می شه. خدایا چیکار کنم نمی خواستم مادرم رو اذیت کنم.

ای خدا کمکم کن. ای خدا کمکش کن

ای خدا خیلی دوسش دارم. مادرم که جای خود داره. اما اونم خیلی دوست دارم خیلی خیلی .

خدایا این همه بهم...

آهان یادم اومد

می خواستم بگم. اگه فقط یه بار فقط یه بار بهم می گفت اونم دوسم داره، شاید الان این طوری نمی شد.

حتی کافی بود در جواب تایید گرفتنام سکوت کنه. اما هر وقت اومدم دوست داشتنش و تایید بگیرم، سریع جبهه گرفت. انگار ... ولش کن.

این سال آخر هم فکر می کرد می خوام تایید بگیرم. هی می گفت سو برداشت نکنم. هی می گفت... با این حرفاش روحم رو خیلی آزرد.

اما عیب نداره. بازم دوسش دارم

خدایا ممنون که گذاشتی این چند سال دوست داشتنمو بهش ابراز کنم. خدایا ممنونم

چه خوبه اینجا دیگه منتظر خونده شدن نیستم. دیگه هیشکی نیست براش بنویسم و منتظر بمونم بخونه. منتظر بمونم نظر بده و بعد برم سراغ یه نوشته دیگه. اینجا دیگه راحت می تونم خودم رو خالی کنم و نگران نباشم

همین امروز گفتم که شاید علت نرسیدن چی بود. علت حبس شدن دعام چی بود. اما عمل نکردم.

امروز یکی از نعمت های خدا رو ناراحت کردم. مادرم رو می گم. خدایا منو ببخش

اعصابی برام نمونده خدا. برای همین وقتی مامان گفت امروز چی کار می کردی چرا کاراهایی که گفتم نکردی رو گفتم هیچ کار . الاف بودم. وقتی حرف از خاک بر سر ریختن کرد.

گفتم منم خاک بر سرم می ریختم. که مامان حسابی داغون شد:(((

ای وای بر من