به نام هستی بخش احساس

می گویند هر چیزی را زیاد بشماری، کمتر می شود.

مثلاً پول هایت را!

مَثَل است دیگر. می گویند.

نمی دانم شاید هم شده است که گفتند.

اما بعضی چیزها را که بشماری زیادتر و زیادتر و زیادتر می شوند.

مِثل چی؟

مِثل انتظار!

مثل آن انتظاری که نمی دانستی و بعد مثل آن انتظارِ در پوششِ اعدادِ اول!!!، که خوووب دانستی. و مثل آن یک سااااااااال انتظاری که کشیدم تا به خود آیی.

تا بزرگ شوی و بزرگتر. تا آن قدر بزرگ شوی که بتوانی خواسته ام را برای اهلَت، بازگو کنی.

اما این یکی را آن قدر شمردم تا آن قدر زیاد شد! و آن قدر بزرگ شدی که دیگر به چشمانت پشیزی هم نیامدم.

حتی دل به دریا زدم. برادرت را خواستم، پدرت را خواستم و... اما دریغ که بی ارزش تر شدم.

بی ارزش تر و نامطمئن تر.

باید حدس می زدم. از همان اولین لحظه بروزم در برابر تو، تو را در توهم توطئه غرق کردم. تو هر روز و هر ساعت و هر ثانیه، بیشتر و بیشتر و بیشتر از من دور شدی.

بله. هر چه بیشتر بروز کردم و این بروزهای خود را شمردم، باز هم بر خلافِ مَثَلِ معروف، فاصله ات زیاد و زیاد و زیادتر شد.

راستی...

راستی می دانی چند روزی دیگر که بگذرد، سالروزِ تلخ ترین روزِ عُمرم را شاهدیم!

آن روز و آن شب تلخ را می گویم که می خواستم بشنوی. اما به اجبارِ وجدانت آمدی و هییییچ نشنیدی.

آن شب را می گویم. آن شبِ بسیار سردِ! اسفندی!! را.

آن التماس های تا سحرگاهم. آن التماس هایی که راضی شده بود فقط به یک دیدارِ دیگر و حرف های رو در رو.

آن التماس ها، این بار مَثَلِ معروف را تایید کرد.

آن التماس های زیاد و شمردنِ ثانیه های وقتِ تلف شده توسط تو؛ تا جشن بگیری شکست من و پیروزی خود را.

آن ها را که من به لطف داورِ زندگی، برای آن شب پس انداز کرده بودم.

آن ها را هی شمردی و شمردی تا ارزشم را پیش خود کم و  کمتر کردی . تا توانستی به وجدان خوابزده خود بقبولانی که بی ارزش شده ام.

آن التماس هایی که دنبالِ یک دلیل منطقیِ واقعی! بود، اما...

اما تنها یک دلیل منطقی ساختگی!! را شنید.

یادت آمد؟

بگویم؟

سقفِ آروزها را بگویم؟

گفتی سقفِ آرزوهایمان در یک ارتفاع نیست و با زبان بی زبانی سقف خود را تا عرش بالابردی و سقف مرا تا فرش به ذلت کشاندی.

اکنون یک سال گذشته. یک سال از آن بنای سقفی بلند در ذهن، برای خودت.

سقفی که به راحتی، کلمه نه را بر زبانت جاری کرد. سقفی که قاطعیتت را دو چندان نمود.

به حتم با آن نهِ تو، دیگر جایی در ذهنت هم نداشتم و مرا از لوسترِ چسبیده به سقف آرزوهای ذهنت به فرشِ ذلت! افکندی

به حتم آماده بودی تا سوار آروزهای محالَت پاشنه در بکَند و در برابرِ پدرت زانو زند و تو را خواستار شود.

نمی دانم شاید، آن سوار هنوز نیامده و در سنگلاخ مسیرِ رسیدنِ به تو، پای اسب  سپیدِ رنگ شداش، پیچ خورده.

نمی دانم، شاید هم با پارتی تو، مسیر سنگلاخی که من چشیدم، هموار شده و او آمده و تو را سوارِ بر اسب، بر روی ابرهای خیالاتت برده!

نمی دانم اگر تو اکنون کنارِ آن سوار، روزگار می گذارنی، آیا سقفِ خانهِ آرزوهایتان بلند است؟

آیا هر بار که از خانه بیرون می روی و هر بار باز میگردی، سرت به چارچوب ذهنی خانه ی ساختِ آن سوار نمی خورد؟

آخر به من گفته بودی سقف آرزوهایت تا عرش می رود!.

بگذریم

با این حال باز هم دوست ندارم تو را رنجور بیابم

فقط یک نصیحت می کنم و باز تا مدتی گورِ خود را گم!.

به این مَثَل ها اعتباری نیست.

یک وقت می آیی که بشماری روزگار پَسا برجام و بالاخص پسا من! را، تا کم شوند و به آخر رسند.

اما می بینی که هر چه می شماری زیادتر می شوند و کش می آیند. هم روزگار. هم حسرت و هم هزاران هزار حس ناخوشایند جدید.

به نام هستی بخش احساس

پاییز که خیلی وقت پیش تمام شد.

پاییز و ماهِ مِهر اَش. مهری که امسال هییچ اَش به من نرسید.

آبان و آذرش نیز مثل مهر اش. آذری که سال های پیش در تردید تبریک گفتن او به خود بودم و در کمال ناباوری می دیدم، خیلی به موقع مرا از یاد نبرده و تبریکی صمیمانه نثارم کرده. اما آذرِ امسال، دریییغِ یادی از من.

حال زمستان هم نزدیک نمیه اش رسیده و آن هم رو به اتمام است.

دومین زمستانی که اسفند اش، همه غم و اندوه و ماتم بود برایم و شاید تا دنیا دنیاست، غمی حتی خفیف نا خودآگاهِ دلم، احساسش کند.

اشکالی ندارد. من مثل یک مرد، مقاوم می مانم در برابر همه ی نامهربانی ها این یک سال و سال های بعد، مقاوم می مانم و در عوض مهربانی هایم را باز هم ادامه خواهم داد.

اسفند، ماه زیباترین ها که فرا رسد، من باز هم مانند هر سال دو تن را از صمیم قلب یاد می کنم.

اسفند که باز می رسد، بر خلاف هر خرافه پرستی که 13 را نحس می داند، سیزده اش را گرامی داشته و برای صمیمی ترین دوست دوران زندگی ام از دوم ابتدایی تا کنون، بهترین شکل ها را مُتَصور می شوم. بهترین جملات را می نگارم. بهترین ترانه ها را باز می خوانم و به گوش می رسانم

تا که آمدنِ صمیمی ترین دوستم را از دوم ابتدایی تا کنون!، گرامی داشته، جشن بگیرم.

اما هنوز تمام نشده. اسفند دست کم 19 روزِ زیبای دیگر نیز دارد. قرار است که 27 آن را نیز برای بهترین دوست خود، باز هم از دوم ابتدایی تا کنون گرامی بدارم. باز هم بهترین شکل ها را متصور شوم. باز هم جملاتی بَس زیبا بنگارم. بهترین ترانه ها را باز خوانم و نمی دانم به گوش توانم رساند یا نه.

کار اضافه ترم اگر حسی الهام شود، سرودن شعر برای این نوزاد روز بیست و هفتم خواهد بود.

نوزادی که وقتی در آن روز پا به دنیای بی ارزش تر از آبِ بینیِ بُز، گذاشت، هییچ نمی دانست که قرار است در عنفوان پختگیِ جوانی اش، خواسته شود از طرف من.

و بعد از سال ها انتظارِ خواستار!، به یکباره بین خودش و خواستار سکوتی مرگ بار حکم فرما شود.

سکوتی به اندازه ی یک سال، نزدیک به یک ماه اش کم.

سکوتی لذت بخش برای آن نوزادِ جوان! و مرگ بار برای منِ "دل پیر"!.

...

و بعد باز هم می کِشم. می کشم از روزگار. می کشم آهِ سردی به سرمای استخوان سوزِ شب های زمستانِ کویر. می کشم بارِ تمام غم های اطرافیانم. می کشم... می کشم باز هم انتظاری شاید نا فرجام. انتظاری بسی بیهوده.

انتظاری زنگار گرفته... که شاید روزی برسد و در آن روز، نوزاد روز بیست و هفتم، بالاخره پاسخِ خواسته ی مرا با جوابی مثبت دهد. در آن روز، نوزادِ روز بیست و هفتم، از مجاز به واقعیت خواسته و علاقه ام پی بَرَد. در آن روز، نوزاد روز بیست هفتم، زندگیِ با من را حقِ خود بداند و برای گرفتنِ این حق، با توکلِ بر خدا، جلوی هر مخالفی به ایستد.