امروز یکم آروم تر شده بودم. یعنی دیگه اون سردرد وحشتناک نبود.

چشامم فک کنم یکم درست شدن.

راستش من هیچ از انداختن خودم به خاطر سردرد، خوشم نمیاد. منطق خشکیه لامصب. با خودم می گم اون تو که متحرک نیست، ولش کن درد هم گرفت هیچیم نمیشه. برا چی قرص الکی بخورم. خودش خوب می شه.

یکم دراز کشیده بودم تا الان. که با صدای ناله مانندی تو گوشم بیدار شدم. تلویزیون مثل همیشه شبکه 16 بود (آخ ببخشید شماها که ترتیب شبکه های ما رو نمی دونید :D) خواهرم شبکه بازار رو خیلی دوست داره. هیچی دیگه منبع صدا رو پیدا نکردم.

اما از اونجایی که فکرم هزارجا سفر می کنه. از احتمالات متوسط شروع کرد تا بدترین احتمالات که نکنه کسی اومده خونه و نکنه خواهرم.... واااای

توجیه زنده بودن خودمم این بود که نقشه طرف باشه. البته این تفکرات رو 10 درصد باور کردم و می دونستم چیزی نیستنا. اما ده درصدی که مثل سنگینی آهن بود.

فهمیدم چش بود. تو اتاقش قایم شده بود با بابا حرف می زد و گریه می کرد. الانم صدای فینش داره میاد :دی. بعضی وقت ها به خاطر نا حق گفتنش تو قضیه مصی ( مخفف اسم برادرم) ازش متنفر می شم. اما یاد گرفتم جلو خودم رو بگیرم. الان فهمیدم اون مث یه بچه 4 ساله شده که جز بابا کسی رو نداره البته با منم خیلی خوبه ها. اما من تا وقتی باهاش خیلی خوبم که اون حرفای نامربوطش رو تکرار نکنه. دلم براش می سوزه.

کنجکاویم تموم شد و اومدم سراغ وب. همین که دست به کلید شدم، باز دلم هوری ریخت پایین. آخه اون ور وب یه جایی تو یه شهری یکی هست خیلی دوسش دارم. یکم این ساعت ها نسبت بهش سرد شده بودم و از کاراش لجم گرفته بود و ناراحت بودم. البته همون موقع هم حس دوست داشتن رو داشتم. اما الان بازم یهو دلم هوری ریخت پایین نکنه اتفاقی براش افتاده. با اینکه تو این ماجرای 48 ساعت گذشته که ریشه اش بر می گرده به 30 روز گذشته و ریشه اون بر می گرده به سال گذشته و ریشه ی همه اینا بر میگرده از وقتی شناختمش، حق رو به خودم می دم که فرصت بهم نداد. اما الان واقعا از ته دل دلم براش سوخت.

طفلکی خیلی گناه داره. الان دوباره یادم اومد دخترا چه قدر حساسن. یه وقت تو فکر حرفای آخر، مریض نشده باشه.

خدایا این ساعت ها یادم رفته بود دعاش کنم. الان با چشمای اشکا لود ازت می خوام کمکش کنی.

دل من به جهنم