به نام هستی بخش احساس

بالاخره امروز انصراف دادم.

اما فقط از تحصیل فعلی

می خوام دوباره شروع کنم. به قول ویندوز، می خوام رفرش کنم خودمو.

اون موقع که شروع کردم. پایان قبلی رو خراب کرده بودم. مغایرت معدل داشتم و نمی دونستم.

بعد هم که با هزاران امید، هنوز فکر وصال به یار در من موج می زد.

یاری که هنوز اظهار نا امیدی نکرده بود. یاری که هنوز اجازه هم صحبتی می داد. حتی با اینکه خیلی سرد شده بود.

فکر که می کنم، می فهمم این تردیدهای یار خیلی قبل تر شکل گرفته بود. خیلی قبل تر حتی از وقتی که ماجرا علنی بشه.

از وقتی که اون هم با ترس و لرز بسیار ازش خواستم عکسی از پدر و مادرش نشونم بده. اون زمان حتی بهش موضوع رو نگفته بودم.

با امتناع و موکول کردنش به آینده باید می دونستم که اون علاقه ای نداره و چه قدر خنگ بودم من.

اما انگار تو همون یه سال آخر یعنی تا قبل همین شش ماه پیش، یکم اعتماد پیدا کرد و عکس برادرش رو نشونم داد. بدون این که من بگم

این طوری بیشتر امید وصال یافتم.

درست تو همین بیم و امید ها ارشد شرکت کردم و قبول شدم.

و بعد مغایرت معدل. 

و بعد ترمی که از افتادن تمام مواد، چیزی کم نداشت.

باید همون موقع انصراف می دادم و رفرش می زدم.

اما بالاخره امروز زدم امروز با یک سال هدر رفتن عمرم و اضافه شدن ترس نیافتن کار.

خب دیگه اون که نخواست و انگار نخواهد خواست. پس نگران کار برای کی باشم. حالا خیلی راحت تر می تونم امیدم رو فقط خدا قرار بدم از بنده ی خدا نترسم.

از شکست نترسم.

آری من بدترین شکست ها رو خوردم. پس، هرگز از شکست نمی ترسم و به خاطر نشکستن!، به بنده های خدا امید واهی نمی بندم. بنده هایی ضعیف که قوی می پنداشتمشون.

اگر روزی هم خواست، آن روز شرایط من هم خواهد خواست و اگر شرایط من هم خواست، خواهد دید که بسیار زندگی لذت بخشی برایش خواهم ساخت.

امروز دکمه ی رفرش زندگی تحصیلیم رو زدم، اما سیستم عامل تحصیلی کشورم، خیلی هوشمنده و به فکر پشیمانی من هست و رفرش رو اعمال نکرد.

یک ماه دیگه صفحه زندگی تحصیلیم رفرش می شه و من می تونم با نیروی تازه ای شروع کنم. نیرویی که هر سدی رو روبرویم خراب می کنه و به راهش انشالله ادامه می ده.

امید دارم هنوز که در مسیر راهم دوباره او را ببینم و دوباره بخواهمش و این بار او نیز مرا بخواهد انشالله