به نام هستی بخش احساس

بیست و پنج تیر هزار و سیصد و نود و چهار

از دیشب تا بامداد امروز تو حرم بودم و باز هم روبروی باب الجواد.

البته این بار کمی عقب تر و انتهای صحن جامع.

باز هم دور و برم پر هست از کودکان کوچک. به خصوص دختر بچه. از فارس گرفته تا عرب.

بچه های اطرافم، دنبال هم می کردند و می خندیدند و کلی ذوق داشتند. و من پر از لذتم وقتی که این صحنه ها را تماشا می کنم.

دیروز سحر بود انگار که یک دوست پیدا کردم. دوستی از همان افراد محل اقامت. یک دختر کوچولو. شاید دو یا شاید هم سه ساله.

اولین برخوردی که با او داشتم، ابتدا ترسید. و رفت سمت پدرش.

اما لبخند مرا که دید، بیشتر آرام شد و کم کم لبخند به روی لبانش را هم دیدم.

لبخندی از روی خجالت. از  آن روز هر بار که دیدمش، همین جور خجالت بود که می کشید و دوستی مان فراتر از این نرفت.

هر چه تلاش کردم تا خوراکی ام را با او قسمت کنم، نشد که نشد. عکس العملش تنها خجالت بود. آن هم خجالتی به غایت دوست داشتنی.

یکم مرداد هزار سیصد و نود و چهار

دیگه فهمیدم توافق هسته ای انجام شد. بگذریم که مجالس دو کشور نیز باید پایش را امضاء کنند.

ولش کن سیاست کثیف تر این روزها را

دیگه فرصت خواستن در حال هوای پاک حرم رو از دست دادم. 

فرصت خواستن برای خودم نه.

بلکه خواستن بهترین چیزها برای بهترین ها...

باید منتظر آن چه تا الان خواسته بودم باشم. خواستن اجابت دعای ملتمسان دعا را

آن روز داغ کرده بودم. و التماس را حتی در دعا شدن، برداشتم. نمی دانستم التماس های  از ته دل تا آن روزم همه اشتباه بود و تنها آن التماس لقلقه ی زبانم برای دعا شدن، بهترین التماس.

قانون تازه ای در دعا شناختم.

و طبق آن مشغول دعا می شوم.

دعا برای او و برای مادرش.

دعا برای ظهور ولی امرم

دعا برای مادر بزرگم

دعا برای آن مادری که مادرم پرستاری اش می کرد.

دعا برای پدر و مادر و خواهر ها و برادرم.

دعا برای آن ملتمسان دعا. به خصوص دوست و همکار قدیمی خوبم. آقای رستمی.

قانون تازه اما می گوید: برای استجابت دعا، با زبانی که گناه نکرده ای دعا کن.

پس برای او و دیگران دعا می کنم. چون آن ها با زبان من گناه نکرده اند.

کاش او هم با تمام تنفری که از من پیدا کرده، لحظه ای هم که شده دعایم کند.