به نام هستی بخش احساس

ظاهرم خیلی خوبه ها اما از درون هنوز کنار نیومدم و نخواهم اومد.

اینقدر از درون متلاشی شدم که یواش یواش داره روی خواب و حافظه و اینام هم تاثیر می ذاره.

دیشب نه بلکه پریشب بود که تا صبح بیدار بودم. 

نمی دونم برای بیدار موندن بود که بازی کلش رو بهونه ساختم. یا برای باز کلش بود که بیدار بودن رو  ساختم؟!!!

به هر حال بیدار بودم حتی وقتی که منابع لازم برای آپ کردن تجهیزات دهکده رو بدست آوردم دوباره کارگرا مشغول کار شدند!!!

بعدش بهونه بیدار موندم شده بود نزدیک شدن به اذان صبح و بعد از اون  بیدار بودن در بین الطلوعین که گفته شده روزی رو اون موقع قسمت می کنن.

حتما می گین چه لذت بخش بوده شب بیداریت. مشغول بازی و هیجان و اینا.

اما باور می کنید این بازی بهونه ای شده برای خالی کردن عقده هایی که تو گلوم گیر کردن. برای شکست هایی که داشتم. برای پیروزی هایی که بهشون نرسیدم؟

اصلاً مهمترین دلیلش تو هستی. تویی که به خاطر تو و به خاطر خودم، حتی دیگه حالت رو نمی پرسم. حالت رو نمی پرسم اما تمام وجودم در حال احوال پرسی از تو هستن. 

منیتم نمی خواد یادت کنم و دیواری در ذهنم بین من و خاطرات تو کشیده (چون عقل بر او غالب شده). اما روحم و ذره ذره ی وجودم وقتی من حواسش نیست، از دیوار بالا می رن و سرک می کشن به خاطرات با تو و نگرانی های از تو.

این وسط هم من می دونه و هم اونا می دونن که تو عین خیالت هم نیست. 

البته یقین ندارند. اما در حد همین دونستن، خیالشون راحته که حالت خوبه.

خیالشون راحته که عزیزشون حالش خوبه.

حتی من با وجود دیوار کشیدن، باز هم تو رو عزیز خودش می دونه و خوشحاله.

خوشحاله که درعوض ذره ذره ذوب شدن خودش، باعث تبلور عزت تو می شه.

و تو عزیزم بعد از او شب جانفرسای من و خودت و بعد از اون دوسال، حالا راحت راحت بخواب.

هر جا که هستی در آرامش باش. در کنار مادر و پدر عزیزت.

در کنار برادر مهربانت.

با صدای لالایی مادرت بخواب. بخواب و باز هم به من فکر نکن.

به این فکر کن که من چطور سنگ دلی هستم و نزدیک سه ماه، تو را از یاد بردمو هییییچ حالی از تو نپرسیدم.

به این فکر کنی، وجدان حساس و زیبایت، خیالش راحت تر می شود که درد نگیرد.

عزیزم هنوز هم دوستت دارم.