به نام هستی بخش احساس

امروز بعد از طلوع آفتاب باز خواب تو را دیدم.

اما تو را ندیدم. انگار روحت نیز از من سیر شده. شاید هم نه.

آخر می دانی چه خواب دیدم. خواب دیدم روز مرد را در پیامی به من تبریک گفتی.

در پیامی که شعری بود. در شعری که کلماتش همه جابجا شده بود، انگار که فورمت نرم افزار word تو بالاتر باشد و نرم افزار من پایین تر و اینگونه کلمات در هم و بر هم شده بود.

اما در هر صورت می شد تشخیص داد شعر است و می شد حدس زد چه شعری.

مطمئن نیستم اما بعد از بیداری، احساس کردم این مصرع در آن شعر پیام تبریکت حضور داشت.

جستجویش کردم و دیدم غزل حافظ است.

تعجب کرده بودم.

تعجب از اینکه چه شده از من خبر گرفتی؟ تو که تمام راه ها را بر من بسته بودی. نکند اجازه داده ای باز هم امیدوار بمانم. نکند لایقم دانسته ای.

در این تعجبات بودم که تعجب دیگری نیز سراغم آمد.

تعجب از اینکه؛ من مرد نیستم و تو چرا روز مرد را تبریک گفتی؟

مگر گذاشتی با تو مرد شوم؟ که مطمئنم تا تو زن نشوی، من مرد نخواهم شد.

بعد هم مانند همیشه عذاب وجدانی به سراغم آمد که او به تو تبریک گفته به هر حال، اما تو به او روز زن را تبریک نگفتی.

ای وای بر تو.

و همه این افکار را در خواب داشتم. آنقدر شفاف بود که بیدار شدم و آمدم سراغ آن دو نشانی که از من داری. آن دو نشانی که محرم حرف هایمان گذاشته بودم.

هرد دو را بررسی کردم. اما دیدم انگار نه انگار.

انگار، تو تنها همدم روءیاهایم خواهی ماند. انگار هر دیداری باشد فقط آنجاست.

بعد از ظهر، همین چند ساعت پیش خواب شعر را به مادرم گفتم و او را یاد یکی از رمان هایی که جوانی خوانده بود، انداختم.

رمانی که در آن نجاری عاشق دختری می شود و انگار به هم می رسند  و انگار در آخر دخترک باز هم تنها و پیر شده، اما یادگاری های نجار را هنوز دارد.

می خواستم باز هم ذات پنداری کنم، اما دیدم که زندگی آن ها به جدایی کشیده می شود.

پس همذات پنداری ام را در حد عشقشان نگه می دارم. چون نیک می دانم، عشق من و تو اگر سرانجام یابد، ابدی می شود و همه اش خوشی و خرمی و بی غمی. اگر غمی هم وارد شود، دم در ایستاده ام که دردش را تنها من کشم.

و تو مانند لوءلوئی در میان صدف، شفاف و صاف و زیبا بمانی.

دوستدار همیشگی ات، هر کجا هم که باشی... شاد باش...