فردا روز خیلی هاست. فردا روز بهترین موجودات خداست. روز مادرانی که برای زحمتشان کلمه ای جز ایثار لایق و گویایشان نیست.

اما فردا روز من هم هست. و همین طور روز او.

همین جا جوابتان را بدهم تا ایراد نگرفته اید.

بله می دانم در واقع پس فردا روز اوست. روز مادر من، روز مادر تو و روز مادر او. از همه مهمتر روز میلاد او . که اگر او نبود مادران این همه عزت و احترام نداشتند.

باور دارم که وجود او بود که باعث احترام مادران حتی در بین اجانب شد. وجود او بود که شر جهالت جاهلان را از سر تمام زنان عالم برداشت.

اگر او نبود، به یقین هنوز هم  ناله های دخترکان نوزاد یا حتی خردسالان ز دستشان در رفته را باید از اعماق گورها می شنیدیم.

ناله هایی که حتی تا قرن حاضر هم تداوم می داشت و گوش افلاک را کر می کرد.

زمینیان که کور و کر بودند پس باز هم به جهل خود اصرار می داشتند.

البته اگر عقلشان می رسید و چندی از آنان را برای تداوم نسل نگاه می داشتند. وگرنه فاتحه بشریت را قرن ها قبل خوانده بودند.

اما خدا او را هدیه داد به محمد صلی الله علیه و آلهی و سلم. او که آمد عقل هم آمد. نور هم آمد. پس جهالت رفت. ظلمت هم رخت بر بست.

او که آمد تازه آن اعرابی به یاد جنایتش افتاد. جنایتی که باعث نزول تکویر (وَإِذَا الْمَوْءُودَةُ سُئِلَتْ ?8? بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ) شد.

آن لحظه اعرابی حاضر بود زمین دهان باز کند و او را ببلعد و این گونه شرمگین از زمین و زمان نماند.

بله فاطمه که آمد همه چیز روشن شد.

فردا شب میلاد آن معصوم عزیز است. شبی که اگر مهر بر گوش هایت نزده باشند، پای کوبی فرشتگان، خواب را بر تو حرام می کند.

اما فرداشب روز من هم هست. هم روز من و هم روز او.

فردا شب که بیاید. صبر من هم به سر خواهد آمد. خجالتم فرو می کشد و هر چه در دل دارم را می گویم. اشتباه یا درست نمی دانم. فردا شب همه را خواهم گفت. و گفتم.

آن هنگام فردا شب، روز خورشید بود، روز او. اما این هنگام فردا شب روز دیگریست. روز من. روز پنج شنبه. در همه ی طالع ها، روز من را پنج شنبه گفته اند.

لحظه ها را می شمارم تا فردا سر رسد. و انشالله باز هم قشنگ ترین ها را برایش بر صفحه ی دلم بنگارم. به امید این که شاید روزی بخواند.