می دونم وقتی بره بخونه، وقتی بره ببینه. ببینه که من عین خیالم هم نیست انگار و به راحتی تونستم، به مسائل دیگه غیر از اون فکر کنم و بنویسم. این فکر رو با خودش می کنه که چه قدر پر از دروغ بودم. چه قدر احساسات و علاقه ام سطحی بوده. چه خوب شد شناختمش و در دامش نیفتادم.

می دونم ممکنه بعد این فکر ها، اونم با خیال راحت و بدون هییچ افکار مزاحمی به زندگی خودش برسه. و چه قدر این من رو خوشحال می کنه. خوشحال از اینکه معشوقم دیگه ناراحت نیست و من نگران ناراحتی اش نیستم.

اما با همه ی این ها، باعث نمی شه که من از امید وصالش نا امید شم. من هنوز امید دارم. من هنوز او را در فکر خود دارم.

اویی که مرا از فکر و ذهنش بیرون رانده یا سعی می کند بیرون کند. منی که بی اجازه به افکار او وارد شدم. و تشویش ذهنش نمودم.

اما نا خواسته.

من هیچ وقت بد او را نخواستم و نخواهم خواست و هییچ وقت از او بدم نیامد و نخواهد آمد. این را کاش بفهمد.

با تمام بی علاقه گی اش من سرشار از علاقه به او هستم. علاقه ای که بی نهایت بار هم بیایند و از من بگیرند باز هم سرشار از او می مانم.

کاش این را بفهمد.

آری حس علاقه تحمیلی نیست و این هم آری حس بی علاقه گی هم تحمیلی نیست.

پس نه من به او تحمیل خواهم کرد که علاقه داشته باش، علاقه در خودت بساز. حس داشته باش. نه او به من تحمیل کند که، برو و فراموش کن. برو و بی علاقه شو.

باشد، اگر آزارش می دهم، علاقه ام را هم در خود می ریزم، همان طور که غصه ها را در خود می ریزم.

باشد، اگر آزارش می دهم، تظاهر به بی تفاوتی می کنم. التماسش نمی کنم در حالی که سرشار از التماس و خواهش و تمنای از اویم

باشد، اگر آزارش می دهم، از همه می گویم جز از او. به افکارش هم کاری ندارم.

باشد، خوشحال می شوم فکر کند من چه زود تغییر کردم. باشد این بهتر است. این گونه او فکر خود را از زندان من آزاد خواهد کرد.

من زندان بان، کلید را از اول داده بودم، او استفاده از آن را بلد نبود. می توانست از همان اول درب زندان را باز کند. فرار کند

می توانست از همان اول مرا به سلول خود راه دهد و محبت بین مان تقسیم شود.

اما بلد نبود و کلید در دست زندانی من ماند و عذاب کشید و کشید و کشید. تا از عذاب لبریز شد و به اینجا رسید.