به نام هستی بخش احساس

در مدتی که به مناسبت اربعین، در کربلا و موکبی نزدیک عمود 1360، مشغول بودم، مسجدی در همون حوالی بود که ماجراهای جالبی برای من و برخی هموطنانم به همراه داشت.

من و دوستم سرمایی تقریباً هر روز و دست کم یک نوبت (نوبت نماز مغرب و عشاء) به مسجد می رفتیم. در حین این مسجد رفتن ها نکات جالبی توجه هم رو جلب می کرد. نکاتی که برخی هاش آرزوی من بود که تو ایران هم نمونه ش پیدا بشه.

نمی دونم کاری که می کردم درست بود یا نه. این که در هنگام نماز خوندن، توجه خودم رو معطوف می کردم به امام جماعت مسجد و نحوه نماز خواندن او.

به هر حال کنجکاو بودم که این سید بزرگوار، چطور نماز می خونه و آیا می تونم ایرادی پیدا کنم یا نه.

در طی چند روز توجه به نماز ایشون، ایرادی که پیدا نکردم هیچ، یک نکته مثبت و خوب هم پیدا کردم.

همه شاید بدونید که در نماز خوندن ماموم نباید از امام خودش جلو بزنه. درست مثل هر کجای دیگه زندگی. مثلاً گفته شده که ولایت فقیه هم مثل امام معصوم، تبعیت از او واجبه و نباید در کاری از ولی فقیه نیز جلو زد.

با این اوصاف باز هم، همه شاید شاهد بودیم که علاوه بر موقعیت های دیگه، در نماز جماعت هم، خیلی از مردم، از امام جماعت جلو می زنند. زودتر به رکوع و سجود می رن و زودتر سلام می دن. بارها و بارها هم به مردم و به خصوص کسانی که صف اول هستند، توصیه شده که همیشه از امام جماعت تبعیت کنند و زودتر از او مثلاً به رکوع و سجده نرن و یا زودتر قیام نکنند و... 

حالا من تو مسجدی که در کربلا می رفتیم و نماز رو به جماعت می خوندیم، دیدم امام جماعت به گونه ای نماز رو می خونه و اداره می کنه که هیچ مامومی نمی تونه از ایشون جلو بزنه. البته جلو زدن سهوی منظورمه و نه عمدی.

همون طور که می دونید علت جلو زدن مامومین، از امام جماعت، در کند بودن امامان جماعت در بلند شدن و نشستن رکوع و سجود رفتن و طول کشیدن سلام پایانی هست. این امام جماعت اما در تمام این مراحل، خیلی سریع عمل می کردند. بدون این که به صحت نماز ایرادی وارد بشه.

وقتی به رکوع می رفتند خیلی سریع وارد رکوع می شدند. اما ذکر رکوع رو در کمال آرامش و زمان مناسب و بدون عجله می خوندند. وقتی از رکوع سر بر می آوردن، نیز سریع این کار رو می کردند و به سجده می رفتند. اما در سجده ذکر رو به آرامی و مناسب قرائت می کردند. هنگام قیام برای رکعت بعد نیز همین طور.

این ها رو من در نماز هیچ کدوم از امامان جماعتی که در ایران پشت سرشان نماز خوندم شاهد نبودم. اما آن سید بزرگوار مثل یک جوان، آن جایی که سرعت در صحت نماز مشکل ایجاد نمی کرد، سرعت به عمل حین نماز می داد و این طوری هیچ یک از ما مردمی که پشت سرشون نماز می خوندیم، از ایشون جلو نمی زدیم.

کاش که این رفتار ارزشی و خوب در بین امامان جماعت ایران نیز باب بشه. چطور در نماز قضا خواندن به جماعت، می توانند سریع باشند، خب سرعت رو در نمازهای معمول خودشون هم بدهند.