به نام هستی بخش احساس

چرا دعایم مستجاب نشد؟

چرا دعایم مستجاب نمی شود؟

چرا دعایم مستجاب نخواهد شد؟!

برای اولی و دومی هزاران هزار دلیل شنیده ایم: " مصلحت، عِوَضی بهتر، آمرزش گناهان،گناهانی که توبه نشده، آخرتی بهتر، نداشتن همت در دعا کردن و..."

با این همه، باز هم به جایی می رسیم که می بینیم این جا می شُد، دعایمان مستجاب شَوَد. مثلا اینجا (کمی کافر شوم!). جایی که از خدا، تنها آرامش می خواهی و بس.

خب اینجا شاید رَوِشِ دعا کردن را بلد نیستی.

برای سومی هم چون اولی و دومی را تجربه کرده ایم، به این باور غلط، رسیده ایم.

اما واقعاً چرا؟ چرا دعایمان مستجاب نمی شود؟

شاید رَوِش خاصی دارد، نه؟

بله، رَوِش دعا کردن هم مهم است.

رَوِش دعا کردن را در دعای کمیل می بینیم.

کافیست مداومت کنیم به دعای کمیل. دست کم در هر پنج شنبه شب (شب جمعه).

آن وقت می بینیم که چه خواهد کرد.

خودِ من از این جایش بیشتر خوشَم آمده:

     اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَهْتِکُ الْعِصَمَ‏ (خدایا ببخش آن گناهانى را که پرده عصمتم را مى‏درد)

     اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُنْزِلُ النِّقَمَ‏ (خدایا ببخش آن گناهانى را که بر من کیفر عذاب نازل مى‏ کند) 

     اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُغَیِّرُ النِّعَمَ‏ (خدایا ببخش آن گناهانى را که در نعمتت را به روى من مى‏ بندد)

     اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تَحْبِسُ الدُّعَاءَ (خدایا ببخش آن گناهانى را که مانع قبول دعاهایم مى ‏شود)

     اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی تُنْزِلُ الْبَلاَءَ (خدایا ببخش آن گناهانى را که بر من بلا مى ‏فرستد)

      اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی کُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتُهُ وَ کُلَّ خَطِیئَةٍ أَخْطَأْتُهَا (خدایا هر گناهى که مرتکب شده ‏ام و هر خطایى از من سر زده همه را ببخش)

چون اینجایَش، دعای آمرزِش است و ترتیب آمرزِش خواستن.

اما شاید تو هم مثل منِ آن موقع، می گویی: این را هم عمل کردم. اما نشد. اما نرسیدم. اما مستجاب نشد!!!.

به تو می گویم که دیروز فهمیدم اشکال کجاست!.

دیروز امتحان کردم و بعد از چندین ثانیه جواب گرفتم!!!.

تو هم یک بار امتحان کن؛ جواب خواهی گرفت.

البته یک بار که نه. دیگر باید همیشه انجامش دهی تا همیشه جواب بگیری.

آن هم اینکه: برای پیش پا افتاده ترین کار، حتی آن کاری که صد در صد به انجامَش واقفی و برایَت آبِ خوردن! است. حتی برای آن خواسته ای که برایت حیاتی نیست. حتی برای خواسته ای مثل خواسته ی من...

مثل انتظار رسیدن یک تاکسی، یک سواری، (در دلِ شب و در خیابان شلوغ که مسافر کش، به یک مسافرِ مرد، اعتماد نمی کند تا سوارَش کند)

اگر تُویِ خواننده، دانشجوی ارشد یا دکتری باشی، بهتر از من خواهی دانست که هر چه در پایان نامه ات آمده باشد، یا باید بگویی از که آوردی یا باید بگوی چطور به آن رسیده ای. نمی شود همین طور، بنویسی و بگویی حرفِ خودَم است و هییچ استدلالی نداشته باشی.

من هم که می گویم؛ حرف من نیست و حرف معصوم است:

کافیست به خداوند، برای چنین خواسته ی پیش پا افتاده نیز، التماس کنی. حتی شده، اوَلَش، از ته دل نبود هم نبود. زبان کم کم در دل نفوذ می دهد لقلقه اش را.

من التماس کردم و شد. تو هم التماس هایت را شروع کن. التماس به خدا برای لحظه لحظه ی اعمال و افکارَت. برای نشتن و برخواستَنت. برای رفتَن و آمدَنت. التماس کن به خداوند این خواسته های معمول را تا به سرانجام برسانَد.

می پرسی چرا؟

ببین؛ این از نگاه ناقِصِ ما به خداوند است. آری اگر خداوند همان طور که خیال می کردیم بود. یعنی کسی که مثل آدم هاست. کسی که التماسش کنیم زاری کنیم در برابرش. کسی که با این التماس و زاری ما، متاثر شود و منقلِب شود و احساساتی شود و دلَش بسوزد برای ما، آری اگر خدا این بود و این باشد، وقتی التماس و زاری ما را ببیند تحت تاثیر ما قرار می گیرد و دعایمان را مستجاب می کند

اما این خدایی که تحت تاثیر قرار بگیرد که خدا نیست. شاید خُرده بگیری، اما خداوند کسی است که حتی در حادثه ی کربلا نیز تحت تاثیر قرار نگرفت.

آخَر خدایی که از مخلوق خود متاثر شود، خداست؟ نه تو بگو. واقعاً تو خدا را این مُدِل، قبول داری؟

پس باید اول قبول کنیم که او خدایی است که از هییچ بنده ای و مخلوقی متاثر نمی شود و تحت تاثیر مخلوق کاری نمی کند.

او خداییست که قانونی جهان شمول وضع کرده که در آن بدون استثناء باران فیض خود را نازل می کند. و این ما هستیم که ظرف مناسب برای جمع کردن این رحمات را نداریم.

 این هم سندِ حرفَم:   وَاکْتُبْ لَنَا فِى هَذِهِ الدُّنْیَا حَسَنَةً وَفِى الْآخِرَةِ إِنَّا هُدْنَا إِلَیْکَ قَالَ عَذَابِى أُصِیبُ بِهِ مَنْ أَشَاءُ  وَرَحْمَتِى وَسِعَتْ کُلَّ شَىْءٍ  فَسَأَکْتُبُهَا لِلَّذِینَ یَتَّقُونَ وَیُؤْتُونَ الزَّکَو?ةَ وَالَّذِینَ هُم بَِـایَتِنَا یُؤْمِنُونَو سرنوشت ما را هم در این دنیا و هم در عالم آخرت نیکویی و ثواب مقدر فرما، که ما به سوی تو بازگشته‌ایم. خدا فرمود: عذابم را به هر که خواهم رسانم، و رحمت من همه موجودات را فرا گرفته و البته آن را برای آنان که راه تقوا پیش گیرند و زکات می‌دهند و به آیات ما می‌گروند حتم و لازم خواهم کرد. (اعراف/156؛ ترجمه الهی قمشه ای)

پس طبق این قانون خداوند، این ما هستیم که باید به خود بقبولانیم به ناخودآگاه خود بقبولانیم که دعا کنیم خداوند می شنود و استجابت می کند.

برای این قبولاندن به خود، باید در همه ی کارها از خداوند کمک بخواهیم. حتی در مورد بندِ کفش!!! وقتی در این موارد همیشه از خدواند خواستیم و از او گرفتیم!، آن وقت ناخودآگاه ما به این باوَر می رسد که، استجابت دعا در افسانه ها نیست و در مورد آدم های ریاضت کشیده هم نیست. استجابت دعا شامل همه می شود. حتی منی که تا کنون به گناه مشغول بودم.

آن گاه که خود را به این مرحله رساندی، خواهی دید که خواسته های بزرگتر نیز اجابت می شوند. زیرا این خواسته های بزرگ و آن کوچک ها (چون بند کفش) هییچ فرقی نزد خداوند ندارند. همه برای او سهلِ سهل هستند و اگر او نخواهد آن چه که تو آن را سهل می انگاری نیز برای تو مشکل خواهد شد.

البته این ها به این معنی نیست که خداوند نعوذ و بالله،  قانونی وضع کرده و خود را کنار کشیده!

نه. این ها، فقط یعنی که خداوند از مخلوق خود متاثر نمی شود.

یعنی او لحظه به لحظه ی اعمال ما را می بینید.

یعنی او خشنود می شود از عبادت ما و دعای ما و غضبناک از کفر ما. اما نه آن خشنودی و غضبی که ما می شناسیم و می توانیم درک کنیم. نه آن خشنودی و غضبی که از متاثر شدن حاصل می شود. بلکه خشنودی و غضبی که فرا تر از درکِ ما مخلوقات ضعیف است